مثل هـــــر بـــار بــــرای تــــو نــــــوشتم:
دل من خــــون شــد ازین غم، تـــــو کجـــــایی؟
و ای کاش کـــــه این جمعــــه بیـــایـــی!
دل من تاب نـــدارد، همـــه گــــویند به انگشت اشــــاره
مگـــــر این عــــاشق دلسوختــــه اربــــاب نــــدارد؟
تــــو کجــــایی؟ تـــــو کجـــــایی...
و تـــــو انگــــار به قلبم بنویســــی:
کـــــه چـــــرا هیچ نگوینـــــد
مگـــــر این منجـــی دلســــوز ، طــرفــــدار ندارد ، کـــــه غریب است؟
و عجیب است
کـــــه پس از قـــــرن و هـــــزاره
هنــــوزم کــــه هنـــــوز است
دو چشمش بــــه راه است
و مگــــر سیصد و انــــدی نفـــــر از شیفتگانش ، زیــــاد است
کــــه گــــــویند
بـــــه انــــدازه یک « بـــــدر » علمــــــدار ندارد!
و گــــویند چــــــرا این همـــــه مشتــــاق ، ولـــــی او سپهش یـــــــار ندارد!
تــــــو خـــــودت!
مـــدعی دوستــی و مهـــر شدیــدی کـــه بـــه هــــر شعــــــر جـدیـدی
ز هجــــــران و غمم نالــــه ســــرایی ، تـــــو کجـــــایی؟
تـــــو که یک عمـــر سرودی «تـــــو کجــــــایی؟» تـــــــو کجـــــایی؟
بـــاز گـــویی کــه مگـــر کاستی ای بـــُد ز امــامت ، ز هــــدایت ، ز محبـــت
ز غمخـــــوارگــــی و مهــــر و عطــــوفت
تــــو پنداشته ای هیچ کســــی دل نگـــــــران تـــــو نبــــــوده؟
چــــــه کسی قلب تــــــو را سوی خـــــــدای تــــو کشـــانده؟
چــــه کسی در پی هـــــر غصه ی تـــو اشک چکـــــــــانده؟
چــــــــــه کسی دست تـــــــو را در پس هــــــر رنج گـــرفته؟
چــــه کسی راه به روی تـــــــو گشوده؟
چــــه خطرهـــــا به دعــــــــایم ز کنار تــــو گـــــذر کـــــــــــرد
چـــه زمان هـــا کــه تـــو غـــافل شدی و یــار به قلب تــــو نظــــر کــــرد...
و تـــــــو با چشم و دل بستـــه فقط گفتی...
کجــــایی!؟ و ای کــــاش بیـــــایی!
هــــر زمان خــــواهش دل بـــا نظــــر یـــار یکــــی بـود، تــــو بـــــودی...
هــر زمــــان بــــود تفاوت ، تـــــو رفتی ، تـــــو نمــــاندی
خـــواهش نفس شده یـــــار و خـــــدایت
و همین است کـــــه تاثیــــر نبخشند به دعـــــایت
و بـــه آفــــاق نبردند صـــدایت
و غریب است امـــــامت
من کــــــــه هستم ، تـــــــو کجــــــایی؟
تـــــــو خودت کــــــــاش بیـــــایی
بــــه خودت کــــاش بیـــــایی...!