به خود می بالم...


که درین اقیانوس پرتلاطم زندگی،

خدایی دارم که از رگ و پی جانم به من نزدیکتر است.

که می دانم که می داند

که اگر خطایی از من سر زده است، همه از خوی من است... من بنده سرگشته او

و می دانم که می داند

که مرا ببخشد ،اگر ندانستم ،یا فراموش کردم...که مرا می بیند،که چشمان مضطربش همیشه مرا می پاید.

که مباد خطایی روم یا لطمه ای به خود زنم، و این است همه از خوی خداوندی او...

به خود می بالم...

که درین محشر کبرای زندگی

معبودی دارم ،که از اندیشه های زار وخسته ام به حال من آگاهتر است.که می دانم که می داند،که اگر او را ندیدم ،یا نخواستم ببینمش ،یا خواستم و نتوانستم ببینمش، مرا ز خود طرد نکند،مرا به حال خود نگذارد.

به خود می بالم

که مهربانتر ز مادری دارم که اگر درین جاده ی خیس و لغزان زندگی ،پایم لغزید دستم را بگیرد،به رویم نیاورد و غبار راه از چهره ام برگیرد.

نازنین یکتایی دارم ...

که اگر خطا روم ،یا راه گم کنم،یا به بیراهه روم،مصابیح راه نمایش هرکدام بالای سرم مرا راهبرند.

که را ه را ز بیراهه تشخیص دهم،که اسیر و گرفتار سراب حوادث نشوم.

و از او می خواهم ،که برای لحظه ای حتی اندکی،من سرگشته طوفان زده را،به حال خود نگذارد.من از طوفان می ترسم.زغرق دریای مشکلات شدن می ترسم. من از مرداب نکبت وبدبختی می ترسم.

الهی و ربی...